خداوند، گم‌راهش مى‌گذارد و هر كس آن را همه چيزِ خود كند، خداوند، خوش‌بختش مى‌كند و هر كس آن را فرا پيش خود بدارد و در پىِ آن روان شود و در رسيدن به مقصد خويش، آن را تكيه‌گاه خود قرار دهد، خداوند، او را به باغ‌هاى پُرنعمت و زندگىِ خوش و بى‌گزند مى‌رساند.

68. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: شما را به پروا كردن از خداوند عز و جل و [تمسّك به‌] قرآن، سفارش مى‌كنم؛ چرا كه قرآن، در تاريكى، نور است و در روز، راه‌نما. پس آن را- اگر چه در حال رنج و فقر باشيد-، بخوانيد.

69. امام على عليه السلام: به راستى كه قرآن، حقيقت است و روشنايى و ره‌نمون و رحمت و شفا براى مؤمنان.

70. امام على عليه السلام: [خداوند،] كتاب (قرآن) را بر او فرو فرستاد، چونان نورى كه چراغ‌هايش، خاموشى نمى‌گيرد .... براى هر كه از آن پيروى كند، [مايه‌] عزّت است و براى هر كه به آن وارد شود، [مايه‌] سلامت است و براى هر كه آن را پيشواى خويش گيرد، راه‌نماست و براى هر كه خود را به آن نسبت دهد، عذر [و حجّت‌] است و براى هر كه بِدان سخن گويد، برهان است.

1/ 2- 20: بُشرى (مژدگانى)[1]، بشير (مژده دهنده)[2]

«طا. سين! اينها آيات قرآن و كتابى روشن است. ره‌نمون و مژدگانى براى مؤمنان است».

«و اين [قرآن‌]، كتابى است به زبان عربى كه تصديق كننده [ى تورات‌] است، تا به كسانى كه ستم كرده‌اند، هشدار دهد و براى نيكوكاران، مژدگانى باشد».

«و اين كتاب را كه روشنگر هر چيزى است و براى مسلمانان، ره‌نمون و رحمت و مژدگانى است، بر تو فرو فرستاديم».

[1].« بشرى»: مژدگانى؛ اسم است، براى آن چيزى كه بدان بشارت و مژده داده مى‌شود. سرشارى قرآن از علم و حكمت و جمال و ديگر كمالات و گنجينه‌ها و ثروت‌هاى معنوى، به حق، آن را مايه بشارت گردانيده است.

[2].« بشير»، صفت مشبّهه است به معناى مژده دهنده؛ زيرا قرآن كريم به حيات طيّبه و خير و سعادت دنيا و آخرت، بشارت مى‌دهد.