284. صحيح البخارى‌- به نقل از ابن عبّاس-: روزى پيامبر صلى الله عليه و آله بر بالاى كوه صفا رفت و بانگ زد: «هشدار! هشدار!».

قريش، نزد او گِرد آمدند و گفتند: چه شده است؟

فرمود: «اگر من به شما خبر دهم كه دشمن، بامدادان يا شامگاهان بر شما شبيخون خواهد زد، آيا سخنم را باور مى‌كنيد؟».

گفتند: آرى.

فرمود: «پس اينك، من شما را از عذابى سخت در آينده، بيم مى‌دهم».

ابو لهب گفت: مرگت باد! آيا براى همين، ما را جمع كردى؟!

در اين هنگام، خداوند، سوره‌ «تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ» را فرو فرستاد.

ج- يهوديان، هرگز آرزوى مرگ نمى‌كنند!

قرآن‌

«بگو: «اگر در نزد خدا، سراى بازپسين، يك‌سر به شما اختصاص دارد، نه ديگر مردم، پس اگر راست مى‌گوييد، آرزوى مرگ كنيد»؛ ولى به سبب كارهايى كه از پيش كرده‌اند، هرگز آن را آرزو نخواهند كرد، و خدا به [حال‌] ستمگران، داناست».

حديث‌

285. مجمع البيان: از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود: «اگر يهود، آرزوى مرگ مى‌كردند، بى گمان مى‌مُردند و جايگاه‌هاى خود را در آتش جهنّم مى‌ديدند. از اين رو، خداوند سبحان فرمود: «هرگز آن را آرزو نمى‌كنند»» و اين، تأكيدى بر دروغگو بودن آنان [در آن ادّعايشان‌] بود. و در اين، بزرگ‌ترين دلالت بر راستگويى پيامبرمان و درستىِ پيامبرىِ اوست؛ زيرا ايشان از چيزى، پيش از آن كه اتّفاق بيفتد، خبر داد و همان شد كه او خبر داده بود. همچنين يهوديان حاضر نشدند كه آرزوى مرگ كنند؛ زيرا مى‌دانستند كه پيامبر صلى الله عليه و آله بر حق است و اگر آرزوى مرگ كنند، حتماً مى‌ميرند.