و در هم انباشته، دَمى آرام نگرفت. آن ابرها را پياپى و پيوسته فرستاد و سيلاب‌گونه باريدند، در حالى كه دامان ابرها، پايين آمده و به زمين، نزديك گشته بودند و [باد] جنوب، سينه آنها را پياپى مى‌دوشيد و قطرات باران، به شدّت، فرو مى‌باريد. پس چون ابرها، باران خود را فرو ريختند و بار گرانى را كه بر خود داشتند، به زمين نهادند، بر اثر آن، از زمين خشك، گياه بيرون آورد و در مناطق كم‌گياه كوه‌ها، رُستنى‌ها را رويانيد و زمين، به زيور مرغزارهايش، خرّم گشت و به جامه‌هاى نازك و لطيف گُل‌هايش كه بر تن پوشيده بود و [به‌] زيور شكوفه‌هاى خرّمى كه بِدان آراسته شده بود، نازيد، و اين همه را [خداوند،] خوراك مردمان و روزىِ جانداران نمود و در گوشه و كنار زمين، درّه‌ها را شكافت و براى پيمايندگان راه‌ها و جادّه‌هاى آن، نشانه‌هايى بر پا داشت.

265. امام على عليه السلام: پس چون شويش آب در كرانه‌هاى زمين، فرو نشست و كوه‌هاى بلند برافراشته سر به فلك كشيده بر دوش‌هاى آن سوار شدند، [خداوند،] چشمه‌هاى آب را از بينى‌هاى زمين بجوشانْد و آنها را در دشت‌ها و شكاف‌هاى بيابان‌ها روان ساخت.

266. امام على عليه السلام: ميخ‌هاى (كوه‌هاى) خود را محكم و ارتفاعاتش را استوار ساخت و چشمه‌هايش را روان گردانيد و درّه‌هايش را شكافت. پس آنچه او بنا كرده، سست نيست و آنچه او نيرو بخشيده، ناتوان نيست.

و- پيدايش گيتى‌

قرآن‌

«سپس به آسمان پرداخت و آن، دودى بود. پس به آن و به زمين فرمود: «به ميل يا با بى‌ميلى بياييد». آن دو گفتند: با فرمان‌پذيرى و ميل آمديم».