ابو شاكر گفت: من هم از زمانى كه از شما جدا گشتم، در اين آيه مى‌انديشيدم:

«اگر در آن دو (آسمان و زمين)، خدايانى جز خداى يگانه بود، هر دو تباه مى‌شدند»؛ ولى نتوانستم مانند آن را بسازم.

ابن مقفّع گفت: رفقا! اين قرآن، از جنس سخن بشر نيست. من نيز از زمانى كه از شما جدا شدم، در اين آيه مى‌انديشيدم: «و گفته شد: اى زمين! آب خود را فرو بَر، و اى آسمان! [از باريدن‌] خوددارى كن. و آب، فرو كاست و فرمان، گزارده شد و [كشتى‌] بر جودى قرار گرفت و گفته شد: مرگ بر مردمان ستمگر!»؛ امّا به شناخت آن نرسيدم و نتوانستم همچون آن بسازم.

در همان حال كه اين چهار نفر، مشغول صحبت بودند، جعفر بن محمّد صادق عليه السلام بر آنان گذشت و اين آيه را خواند: «بگو: اگر انس و جن گرد آيند تا همانند اين قرآن را بياورند، نمى‌توانند همانند آن را بياورند، هر چند پشتيبان يكديگر باشند».

آنها به يكديگر نگريستند و گفتند: اگر اسلام، حقيقت داشته باشد، جانشينى محمّد صلى الله عليه و آله هم به كسى جز جعفر بن محمّد نمى‌رسد. به خدا سوگند، هيچ گاه او را نديديم، مگر آن كه هيبتش ما را گرفت و از هيبت او، مو بر بدنمان راست شد.

سپس با اقرار به ناتوانى خويش، پراكنده شدند.

5/ 2- 2: نمونه‌هايى از اعجاز علمى قرآن‌

الف- حركت زمين‌

قرآن‌

«و كوه‌ها را مى‌بينى و مى‌پندارى كه آنها بى‌حركت اند، حال آن كه ابرآسا در حركت اند. اين، صُنع خدايى است كه هر چيزى را در كمال استوارى، پديد آورده است. در حقيقت، او به آنچه انجام مى‌دهيد، آگاه است».