رحلت ايشان انجاميد، به على عليه السلام فرمود: «اى على! اين، كتاب خداست. آن را با خود داشته باش».

پس على عليه السلام قرآن را در پارچه‌اى گذاشت و به [درون‌] خانه‌اش رفت. چون پيامبر صلى الله عليه و آله از دنيا رفت، على عليه السلام [در خانه‌اش‌] نشست و آن را به همان ترتيبى كه خدا نازل كرده بود و از آن اطّلاع داشت، تنظيم كرد.

3/ 3: گردآورى قرآن توسّط على (ع) به فرمان پيامبر (ص)

226. امام على عليه السلام: چون پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از دنيا رفت، سوگند خوردم (/ عهد بستم) كه ردايم را از دوشم بر ندارم تا اين كه آنچه را ميان دو لوح است، گرد آورم. بنا بر اين، ردايم را بر دوشم ننهادم‌[1] تا اين كه قرآن را جمع‌آورى كردم.

227. شواهد التنزيل‌- به نقل از عبدِ خير-: هنگام درگذشت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله، على عليه السلام از مردم، فال بد زدن ديد.[2] از اين رو، سوگند ياد كرد كه ردايش را نپوشد تا آن كه قرآن را جمع‌آورى كند. پس در خانه‌اش نشست و قرآن را جمع كرد و آن، نخستين مُصحَفى بود كه قرآن در آن، جمع‌آورى شد. ايشان، آن را از بر نوشت و اين قرآن، نزد خاندان جعفر بود.

228. امام باقر عليه السلام: على عليه السلام ردايش را نپوشيد [و از خانه، خارج نشد]، تا آن كه قرآن را جمع‌آورى كرد. بنا بر اين، شيطان، نه كمترين چيزى به آن افزود، نه چيزى از آن كاست.

[1]. در مصدر،« عن ظهرى» آمده است، ولى ظاهراً« على ظهرى» صحيح است، چنان كه در برخى نقل‌ها و ديگر روايات آمده است.

[2]. يعنى مردم، رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله را به فال بد گرفتند، يا: در مردم، تشويش و نگرانى و يأس ديد.