دو. آيه يكم از سوره قدر كه آشكارا از نزول قرآن در شب قدر خبر مى‌دهد: «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ؛ ما آن را در شب قدر فرو فرستاديم»؛

سه. آيات دوم و سوم از سوره دخان كه با ياد كردن سوگند به كتاب مبين (قرآن) بيان مى‌كند كه ما آن را در شبى مبارك نازل كرديم: «وَ الْكِتابِ الْمُبِينِ\* إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةٍ مُبارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ‌؛ سوگند به كتاب روشنگر. ما آن را در شبى فرخنده فرستاديم. ما بيم‌دهنده ايم». روشن است كه ضمير هاء در انتهاى كلمه‌ «أَنْزَلْناهُ» به‌ «الْكِتابِ الْمُبِينِ» (قرآن) بازمى‌گردد و اين به معناى نزول قرآن در يك شب است. از اين گذشته، خداوند به «كتاب مبين» سوگند ياد كرده است و اين نشان مى‌دهد كه كلّ قرآن، مراد است و كلّ قرآن، پيش‌تر نازل شده است؛ زيرا سوگند به بخشى از آن، خلاف عرف غالب و ظاهر است.[1]

ب- روايات اهل بيت عليهم السلام‌

بنا بر اين روايات، قرآن افزون بر نزول تدريجى، به گونه دفعى نيز نزول يافته است:

يك. روايتى كه تصريح دارد قرآن يك بار به صورت كامل در ماه رمضان بر بيت معمور و سپس در مدت بيست سال به تدريج بر پيامبر نازل شده است:

نَزَلَ القُرآنُ جُملَةً واحِدَةً فى شَهرِ رَمَضانَ إلَى البَيتِ المَعمورِ، ثُمَّ نَزلَ فى طولِ عِشرينَ سَنَةً.[2]

قرآن، در ماه رمضان يك‌جا به بيت المعمور فرو فرستاده شد و سپس در طول بيست سال [تدريجاً] نازل گشت.

دو. روايتى درباره آيه‌ «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةٍ مُبارَكَةٍ؛ ما آن را در شبى فرخنده فرو فرستاديم» كه مقصود از «شب مبارك» را شب قدر ماه رمضان مى‌خواند و بيان مى‌كند

[1]. تفسير الطبرى: ج 2 ص 196- 198؛ التسهيل: ج 4 ص 34.

[2]. ر. ك: ص 144 ح 119.