چنين است كه در قيامت، آورنده و ابلاغ كننده قرآن، به فرستنده آن، بدين‌سان، گله مى‌كند:

«وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً؛[1]

و پيامبر [خدا] گفت: پروردگارا! قوم من اين قرآن را رها كردند».

البته در ايران، پس از پيروزى انقلاب اسلامى، اقدامات فراوانى به منظور وارد كردن قرآن به صحنه زندگى صورت گرفته است؛ ولى بى ترديد، تا رسيدن به نقطه مطلوب و پايان دادن به مهجوريّت اين كتاب آسمانى، فاصله بسيار است.

شناخت قرآن‌

نخستين گام در راه پايان دادن به مهجوريّت قرآن، شناخت درست و همه جانبه اين كيمياى هدايت و سعادت است. بديهى است جامعه به طور عام، و مراكز علمى و پژوهشى به طور خاص، تا با كتاب الهى و آثار و بركات آن در عرصه‌هاى فردى و اجتماعى و مادى و معنوى آشنا نباشند، در صدد بهره‌گيرى از آن بر نخواهند آمد.

اين نكته به قدرى اهميت دارد كه امام خمينى قدس سره براى توجه دادن به آن، چنين مى‌فرمايد:

از تمامى علماى اعلام و فرزندان قرآن و دانشمندان ارجمند، تقاضا دارم كه از كتاب مقدّسى كه‌ «تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ»[2] است و صادر از مقام جمع الهى به قلب نور اوّل و ظهور جمع الجمع تابيده است، غفلت نفرمايند. اين كتاب آسمانى- الهى كه صورت عينى و كتبى جميع اسما و صفات و آيات و بينات است و از مقامات غيبى آن، دست ما كوتاه است و جز وجود اقدس جامع «مَن خُوطِبَ بِه»[3] از اسرار آن،

[1]. الفرقان: آيه 30.

[2]. يعنى« روشنگر هر چيز» اشاره است به آيه 89 از سوره نحل. در اين باره، ر. ك: ص 71( بخش يكم/ فصل يكم: نام‌ها و اوصاف قرآن/ ويژگى‌هاى قرآن/ تبيان لكل شى‌ء« روشنگر هر چيز»).

[3]. اشاره است به حديث شريف:« إنّما يَعرف القرآنَ مَن خوطِبَ بِه؛ همانا كسى قرآن را مى‌شناسد كه موردخطاب آن قرار گرفته است»( ر. ك: ج 4 ص 53 ح 1494) و مقصود، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله است.