3. زدودن موهاى زايد بدن‌

تعابيرى كه درباره گرفتن شارِب و پيامدهاى آن در احاديث آمده، براى نوره كشيدن و زُدودن موهاى زايد بدن نيز به كار رفته است. امام على (ع) مى‌فرمايد:

النُّورَةَ نُشْرَةٌ وَ طَهُورٌ لِلْجَسَد.[1]

نوره كشيدن، نشاطآور و مايه پاكى بدن است.

امّا در نقطه مقابل، بلند گذاشتن موهاى بدن، كسالت‌آور و سستى‌زاست. امام كاظم (ع) مى‌فرمايد:

شَعْرُ الْجَسَدِ إِذَا طَالَ قَطَعَ مَاءَ الصُّلْبِ وَ أَرْخَى الْمفَاصِلَ وَ وَرَّثَ الضَّعْفَ وَ السِّل.[2]

موى بدن، آن‌گاه كه بلند گردد، آب پشت را قطع مى‌كند، مفاصل را سست مى‌نمايد و ضعف و سستى به بار مى‌آورَد.

4. شستن سر با خَطْمى‌

در احاديث درباره عوامل ايجاد نشاط و مرتبط با حوزه بهداشت، به موردى ديگر، اشاره شده و آن، شستن سر با خَطمى‌[3] است. امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

النُّشْرَةُ فِى عَشَرَةِ أَشْياءَ ... وَ السِّوَاك وَ غَسْلِ الرَّأْسِ بِالْخِطْمِى فِى الحَمّامِ وَغَيْرِه.[4]

[1]. الخصال، ص 611.

[2]. بحار الأنوار، ج 76، ص 91، ح 12.

[3]. خَطْمى، گياهى است از تيره پنيركيان، كه داراى گونه‌هاى دائمى و يك‌ساله است. برگ‌هايش، پهن و سِتبر و ريشه‌اش، دراز و دوكى‌شكل و آبدار است. گل و ريشه آن در پزشكى، كاربرد دارد( ر. ك. فرهنگ معين).

[4]. المحاسن، ص 14، ح 40.