الْفَرَحُ بِالدُّنْيا حُمْق.[1]

شاد شدن از دنيا و رو آوردن به آن، كم‌خردى است.

در نقطه مقابل اين گروه، كسانى قرار دارند كه اگر چه از نعمت‌هاى اين دنيا بهره مى‌برند؛ امّا هيچ گاه به آن، دل نمى‌بندند. اينان، معتقد به حسابرسى‌اند و به همين خاطر، به اندك دنيا، دلْ‌شاد نمى‌شوند. اين، همان نكته اى است كه در اين فرموده امام على (ع) بدان اشاره شده است كه:

ظَفِرَ بِفَرْحَةِ الْبُشْرَى مَنْ أَعْرَضَ عَنْ زَخَارِفِ الدُّنْيا.[2]

به شادمانىِ مژده، پيروزى مى‌يابد، هر كه از زينت‌هاى دنيا، رو بگردانَد.

پس كسانى در اين دنيا، واقعاً شادمان‌اند كه بتوانند در عين بهره‌مندى از نعمت‌هاى بى‌شمارى كه خداوند به آنها عطا نموده، از زخارف دنيا، دل كَنْده، از وابستگى به آن، وا رَهَند.

شش. موانع شادى‌

ناسپاسى و قدرنشناسى‌

احتمالًا مهم‌ترين مانعى كه در مسير شادى و شادكامى قرار دارد، ناسپاسى و قدرناشناسى نعمت‌هاى خدادادى است. عصيان و ناسپاسى، استفاده نادرست و ناشايست از داشته‌ها و امكانات است. اين امر، موجب خواهد شد تا رضايت خاطر، از شخص، سلب شود و هيجان‌هاى مثبتى‌

[1]. همان، ح 2515.

[2]. همان، ح 2670.