جابر جُعفى مى‌گويد: به امام زين العابدين (ع) گفتم: اى پسر پيامبر خدا! مؤمن، چه حقّى بر برادر مؤمن خويش دارد؟ فرمود:

يفْرَحُ لِفَرَحِهِ إِذَا فَرَحَ.[1]

اين كه از شادى او، شاد شود.

امام على (ع) مى‌فرمايد:

إِنَّ اللهَ- تَبَارَك وَ تَعَالَى- اطَّلَعَ إِلَى الأَرْضِ فَاخْتَارَنَا وَ اخْتَارَ لَنَا شِيعَةً ينْصُرُونَنَا وَ يفْرَحُونَ لِفَرَحِنَا وَ يحْزَنُونَ لِحُزْنِنَا.[2]

خداوند- تبارك و تعالى- توجّهى به زمين نمود. پس ما را برگزيد و براى ما، پيروانى انتخاب نمود كه ما را يارى كنند، با شادى ما، شاد باشند و در غم ما، غمگين باشند.

ى. رهايى از دلبستگى‌هاى دنيوى‌

اگر چه انسان با دل‌بستن به دنيا، تصوّر مى‌كند كه شادى مضاعفى به دست آورده است؛ امّا شادى پايدار، زمانى رُخ خواهد داد كه بتواند خود را از اين دلبستگى‌ها بِرَهاند. نمونه‌هاى فراوانى در احاديث وجود دارد كه افراد، با انبوهى از دلبستگى‌هاى دنيوى، خود را شادمان پنداشته‌اند؛ امّا اگر به اين نكته واقف مى‌شدند كه تمام اين شادى‌ها، پشتوانه و داشته‌اى اندك دارد و اينان، خود را از داشته‌هاى بزرگ‌ترى محروم مى‌كنند، شادى را در جاى ديگرى جستجو مى‌نمودند. خداوند متعال، در آيات متعدّدى، به اين نكته اشاره نموده است و مى‌فرمايد:

اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَا الْحَياةُ

[1]. همان.

[2]. بحار الأنوار، ج 44، ص 288.