هراسان، از غفلتى كه ورزيده است و شادمان، از بخشش و آمرزشى كه بدو رسيده است.

2. آيين‌هاى مذهبى‌

شب زنده‌دارى‌

پيامبر خدا (ص) به امام على (ع) فرمود:

يا عَلِى ثَلَاثٌ فَرَحَاتٌ لِلْمُؤْمِنِ فِى الدُّنْيا لُقِى الإِخْوَانِ وَ الإِفْطَارُ مِنَ الصِّيامِ وَ التَّهَجُّدُ مِنْ آخِرِ اللَّيلِ.[1]

اى على! مؤمن، در دنيا در سه وقت، خوش‌حال مى‌گردد، هنگام ديدار با برادران، هنگام روزه گشودن، و بيدار ماندن‌] و عبادت‌] آخر شب.

امام صادق (ع) نيز فرموده است:

لِلصَّائِمِ فَرْحَتَانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطَارِهِ وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقَاءِ رَبِّهِ.[2]

كسى كه روزه مى‌گيرد، در انتظار دو شادمانى به سر مى‌برد: يك شادمانى به هنگام روزه گشودن و يك شادمانى به هنگام ديدار پروردگارش.

نيكى و نيكوكارى‌

در حديثى از امام صادق (ع) آمده است كه خداوند متعال، عيسى بن مريم (ع)، چنين پند داد:

يا عِيسَى! افْرَحْ بِالْحَسَنَةِ فَإِنَّهَا لِى رِضًا.[3]

[1]. بحار الأنوار، ج 66، ص 371.

[2]. الكافى، ج 4، ص 65.

[3]. مستدرك الوسائل، ج 1، ص 143.