شادكامى، يعنى شادى- كه جنبه هيجانى شادكامى است- و رضامندى (بهره‌گيرى از امكانات)- كه جنبه شناختى (فكرى- عقلانى) آن است-، مطابقت مى‌كند.

چهار. پايدارى شادى‌

شناسايى عواملى كه به شادمانى كمك مى‌كنند، آسان نيست. ادامه يافتن لذّت‌ها، گاهى ممكن است به شادمانى بينجامد؛ امّا هميشه چنين نيست. براى مثال، لذّت كوتاه‌مدتِ سيگار كشيدن، ممكن است با خشنودى آنى، همراه باشد؛ امّا به ناشادمانى بلندمدّت همراه با بيمارى‌هاى جسمى مى‌انجامد.[1]

مجموعه آيات و احاديث، ما را به دو مجموعه از آيات و احاديث، ره‌نمون مى‌سازد: بخشى از منابع موجود، به زودگذر و ناپايدار بودن شادى‌ها، اشاره دارند و بخشى ديگر، پايدار بودن برخى شادى‌ها را گوشزد مى‌كنند. امام على (ع) در خطبه 111 نهج البلاغة، به نكته‌اى اشاره مى‌فرمايد كه مؤيدى بر ناپايدار بودن برخى شادى‌هاست و تقسيم بندى شادى‌ها به پايدار و ناپايدار، الهام گرفته از چنين آموزه‌هايى است. امام على (ع) در باره دنيا مى‌فرمايد:

أنّها حلوة خضرة ... لا تدوم حبرتها و لا تؤمن فجعتها.[2]

به درستى كه آن (دنيا)، شيرين و سرسبز] و نيكو منظر] است .... شادى آن، هميشگى نيست و از مصيبت آن، ايمنى نيست.

[1]. روان‌شناسى مثبت، ص 56.

[2]. نهج البلاغة، خطبه 111.