الفرح، كنايه از رضايت و سرعتِ پذيرش و حُسنِ پاداش است.

3. أشر و بطر. «إذا رأيت الهلال فلا تفرح، أى لا تبطر، من الفرح الذى هو الأشر و البطر، و لكن أذكر ما أنعم الله عليك به؛ زمانى كه هلال‌] ماه‌] را ديدى، شادى مكن؛ يعنى ناسپاسى و شادى غيرعقلايى مكن و نعمت‌هايى را كه خداوند، به واسطه آن به تو عطا نموده است، به ياد آور».[1]

فيومى نيز در كتاب خود، المصباح المنير، به همين تقسيم‌بندى، پايبند است.[2]

جمع‌بندى‌

همان گونه كه در تعاريف ياد شده اشاره شد، فرح، نقطه مقابل حزن، به معناى سبُكى و باز شدن دل و انبساط خاطر است كه به واسطه لذّت‌هاى پايدار و ناپايدار به وجود مى‌آيد.

بين فرح و برخى واژگان ديگر، تفاوت‌هاى ظريفى وجود دارد كه بدان‌ها اشاره مى‌شود.

سُرور: انبساطى است كه به واسطه آن، غم واندوه از بين مى‌رود.

طَرَب: خارج شدن از حدّ اعتدال در سُرور است.

بَطَر: گذشتن از مرز طرب است.

اشَر: گذشتن از حدّ بَطَر است.

فرح: مطلقِ شادى است كه در تمام مراتب گفته شده، يافت مى‌شود.

[1]. مجمع البحرين، ج 3، ص 1375.

[2]. ر. ك: المصباح المنير.