چندان تفريط مى‌كند كه ديگر كار را انجام نمى‌دهد و انجام ندادن كار، او را به سمت «ضَجَر (گناه)»، سوق مى‌دهد.

ضجر، ناآرامى و آشفتگى‌اى است كه فرد براى فرار از آن، به ساز و كارى دفاعى، همچون تظاهر بيانى، پناه مى‌برد. تداوم اين حالت، بى‌گمان، او را به سمت گناه، خواهد برد و آخرين مرحله نشانگان، به انجام گناه مى‌انجامد.

ج. غفلت از ياد خدا

خداوند متعال، انسان‌ها را از نعمت‌هاى بى‌شمار خود، برخوردار نموده است. انسان‌ها نيز در قبال اين نعمت‌ها، ناسپاس يا شكرگزارند. انسانى كه از نعمت سلامت تن و روانْ برخوردار است و به هيچ عملى مشغول نيست، امّا از ياد خدا، غافل است، بنا بر آموزه‌هاى دينى، سستْ كردارترينِ مردم است و نشانه چنين انسانى، غفلت زبانى از ياد خداست. رسول خدا (ص) مى‌فرمايد:

أَكسَلُ النَّاسِ عَبْدٌ صَحِيحٌ فَارِغٌ لَا يذْكرُ اللهَ بِشَفَةٍ وَ لَا بِلِسَان.[1]

سستْ كردارترينِ مردم، انسان سالم فارغ البالى است كه [تنها] با لب و دهان، ياد خدا نمى‌كند.

توجّه نداشتن به فرصت‌ها و گذران بيهوده لحظه‌هاى زندگى، پيامد سستى است كه با نشانه بارزى، همچون غفلت از ياد خدا، همراه مى‌گردد.

پنج. راه‌هاى پيشگيرى از سستى و درمان آن‌

سستى و كسالت، از جمله آسيب‌هاى روانى‌اند كه تداوم آنها، موجب عادت كردن به سستى و كسالت مى‌شود. پس از بررسى عوامل، پيامدها

[1]. عدّة الداعى، ص 34، ح 10.