در هر دو حديث، سستى، موجب ادا نكردن حقوق الهى و به جا نياوردن تكاليف و فرائض حق خواهد شد و دلْ‌مُردگى در پى خواهد داشت.

4. خير نديدن در آخرت‌

سستى در انجام دادن فرائض الهى، همچون سستى در طهارت و نماز، و سستى در اتمام ركوع و طهارت، باعث مى‌شود كه در امر آخرت، خيرى به فرد سستْ‌كردار نرسد. امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

مَنْ كسِلَ عَنْ طَهُورِهِ وَ صَلَاتِهِ فَلَيسَ فِيهِ خَيرٌ لأِمْرِ آخِرَتِهِ وَ مَنْ كسِلَ عَمَّا يصْلِحُ بِهِ أَمْرَ مَعِيشَتِهِ فَلَيسَ فِيهِ خَيرٌ لأِمْرِ دُنْياهُ.[1]

هر كس در كار پاكى و نماز خود، تنبل باشد، در او [اميد و] خيرى براى كار آخرتش وجود ندارد. هر كس در كار معيشت خود، تنبل باشد، در او خيرى براى كار دنيايش نيست.

امام باقر (ع) نيز مى‌فرمايد:

لا خير فى الكسل إذا كسل الرجل أنْ يتمّ ركوعه و طهوره، فليس فيه خير لأَمر آخرته.[2]

در سستى و تنبلى، خيرى نيست. آن‌گاه كه شخص در به پايان رساندن ركوع و طهارتش سستى ورزد، در كار آخرتش خيرى نمى‌بيند.

ه. بهره نبردن از دنيا و آخرت‌

هر چند در دين مبين اسلام، دنيا، كشتزارى براى آخرت،[3] معرّفى شده است و نتيجه، كار دنيا در آخرت، ديده خواهد شد، با وجود اين،

[1]. الكافى، ج 5، ص 85، ح 3.

[2]. تنبيه الخواطر، ج 1، ص 303.

[3]. عوالى اللآلى، ج 1، ص 267، ح 66.