كه آرام و ملايم بوزد، «النسيم الوانى» مى‌گويد:

النسيم الوانى: الضعيف الهبوب.

زنى كه به آهستگى بنشيند و برخيزد، «إمرأة وناة» خوانده مى‌شود:

إمرأة وناة: حليمة بطيئة القيام.

و سستى عقل را «الونوة» مى‌گويند:

الونوة: الاسترخاء فى العقل.[1]

با اين بيان، توانى، سستى و ضعفى است كه در انجام دادن عمل، مشاهده شود.

نسبت‌سنجى‌

در احاديث نيز، همين دو بُعد، نمود مى‌يابند. به احاديثى كه بردو محور ضعف، عقل و ضعف اراده مى‌چرخند، توجّه كنيد. امام على (ع) در اين زمينه مى‌فرمايد:

التوانى سجيّة النوكى.[2]

اهمالكارى، ويژگى سبُك‌سران است.

امام على (ع) در حديث ديگرى مى‌فرمايد:

ضادّوا التوانى بالعزم.[3]

با اراده [و تصميم‌]، با سستى [و اهمال‌] مقابله كنيد.

رابطه توانى با كَسَل، رابطه تقديمى است. اين نكته، از اين حديث نقل‌

[1]. لسان العرب، ج 15، ص 415.

[2]. غرر الحكم، ح 436.

[3]. همان، ح 5927.