ويژگى‌هاى دنيوى آن، نشاط در شب زنده‌دارى است.

چنان كه پيش از اين آمد، در احوال اميرمؤمنان (ع) نقل شده است كه در شب‌هاى سرد، بدن خود را شستشو مى‌داد (غسل مى‌كرد) تا حالت نشاط در ايشان به وجود آيد و آن حضرت اين حالت نشاط را براى نزديك شدن به محبوب و نماز شب مى‌خواست.

2. تلاوت قرآن‌

آنچه پيداست، اين كه تلاوت قرآن و عمل به فرمان‌هاى آن، نيازمند به كارگيرى مؤلّفه‌هايى است تا انسان را بتواند در زمره حاملان قرآن، قرار دهد. يكى از مؤلّفه‌هايى كه ما را بدان سمت خواهد برد، نشاط در خواندن قرآن است. امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

اللهمَّ ارْزُقْنَا حَلَاوَةً فِى تِلَاوَتِهِ وَ نَشَاطاً فِى قِيامِهِ وَ وَجِلًا فِى تَرْتِيلِهِ وَ قُوَّةً فِى اسْتِعْمَالِهِ فِى آنَاءِ اللَّيلِ وَ أَطْرَافِ النَّهَار.[1]

بار الها! شيرينى تلاوت قرآن و نشاط در قيام به آن و ترس در ترتيل اين كتاب و توان به كارگيرى آن را در كرانه‌هاى شب و اطراف روز، روزى من قرار ده.

امام صادق (ع) يكى از جايگاه‌هاى نشاط در زندگى انسان‌ها را نشاطى مى‌داند كه در به پا داشتن تلاوت كتاب خدا، معجزه جاويد پيامبر خاتم، صورت پذيرد.

جمع‌بندى‌

نتيجه آن‌كه جايگاه نشاط در روايات اهل بيت (عليهم السلام) در يك قالب كلّى، قابل جمع است و آن، اين‌كه نشاط دنيوى را بايد براى مطالبه آخرت به كار

[1]. الكافى، ج 2، ص 574، ح 1.