رَبَّنا وَ امْنُنْ عَلَينَا بِالنَّشَاطِ وَ أَعِذْنَا مِنَ الْفَشَلِ وَ الْكسَل.[1]

پروردگارا! با نشاط بر ما منّت گذار و ما را از سستى و كسالت، پناه ده.

در اين حديث كه نشاط، موهبتى الهى دانسته شده است، نقطه مقابلى دارد كه حضرت، از آن به پروردگار، پناه مى‌برد و آن، چيزى جز سستى و كسالت نيست. پُرواضح است كه با وجود اين تقابل، عوامل كسالت، دقيقاً همان موانع نشاط هستند. از اين رو، براى پيگيرى اين بخش، خواننده را به مطالعه فصل «پيامدهاى سستى» از همين كتاب، ارجاع مى‌دهيم.

پنج: كاربرد نشاط در زندگى‌

نشاط، از ويژگى‌هاى مؤمنان‌[2] و پرهيزگاران‌[3] شمرده شده است و موهبتى الهى‌[4] محسوب مى‌شود. لذا بايد به گونه‌اى در زندگى هزينه شود كه زمينه را براى رسيدن به سعادت اخروى،[5] فراهم آورد. موقعيت نشاط

[1]. امام صادق( ع):« النشاط و ضدّه الكسل؛ نشاط، ضدّ سستى است»( بحار الأنوار، ج 94، ص 125، ح 19).

[2]. از امام على( ع)، در بيان ويژگى‌هاى مؤمن:« تراه بعيداً كسله، دائماً نشاطه»( الكافى، ج 2، ص 230، ح 1).

[3]. نهج البلاغة، خطبه 193.

[4]. امام باقر( ع)، از امام زين العابدين( ع):« ربّنا .. وامنن علينا بالنشاط»( بحار الأنوار، ج 94، ص 125، ح 19).

[5]. امام على( ع) در باره اين سخن خداوند متعال كه:) لاتنس نصيبك من الدنيا(« لا تنس صحّتك و قوّتك و فراغك و شبابك و نشاطك ان تطلب بها الآخرة»( الأمالى، صدوق، ج 10، ص 190).