دوستى به شمار مى‌رود.

البته روشن است كه انجام دادن هر عملى بايد با اعتدال همراه باشد و از افراط و تفريط در آن پرهيز شود. پس افراط در ابراز علاقه به ديگران مى‌تواند نتيجه عكس داشته باشد و تنفّر و انزجار بيافريند.

8. هديه دادن‌

هديه، نشان از محبّت بسيار است. هديه، اين پيام را به هديه گيرنده منتقل مى‌كند كه در قلب هديه دهنده، محبّتى ريشه‌دار از گيرنده آن هديه، آشيانه كرده است. بنا بر اين، انتظار اين است كه ابراز محبّت درونى توسط اعطاى هديه، پيامدى جز ايجاد يا افزايش محبّتِ عطا كننده در قلب گيرنده هديه نباشد. البته سخن پيامبر خدا (ص) در باره آثار هديه نيز توقع ياد شده را تأييد مى‌كند:

الهَدِيَّةُ تُورِثُ المَوَدَّةَ وتُجَدِّدُ الأُخُوَّةَ و تُذهِبُ الضَّغينَةَ.[1]

هديه دادن، دوستى به بار مى‌آوَرَد، برادرى را تازه مى‌سازد و كينه را مى‌زدايد.

از آن‌جا كه انسان، فطرتاً دوستدار خويش است، احسان و نيكى به خود را نيز از سوى ديگران مى‌پسندد و سپس نيكى كننده را به خاطر احسانش دوست خواهد داشت. اين، همان اثر محبّت‌افزايىِ هديه است كه حديث ياد شده بدان تصريح كرده است.

امّا به نظر مى‌رسد كه در جامعه كنونى ما، هديه دادن، تأثير مثبت خود

[1]. بحار الأنوار: ج 77 ص 166 ح 2 ..