امام باقر (ع) نيز مى‌فرمايد:

يجِبُ لِلمُؤمِنِ عَلى المُؤمِنِ النَّصيحَةُ.[1]

بر مؤمن، واجب است كه خيرخواه مؤمن باشد.

اميرمؤمنان (ع) نهى و تذكّر در برابر خطاها را نشانه محبّت و دوستى مى‌داند و مى‌فرمايد:

مَن أَحَبَّكَ نَهاكَ.[2]

هركس دوستت دارد، تو را [از خطاها] باز مى‌دارد.

بنا بر اين، يكى از راه‌هاى شناخت افراد، چگونگىِ عكس العمل آنان به هنگام صدور رفتار ناپسند از دوستشان است. بى‌گمان، كسى كه در برابر اشتباه دوست خود سكوت مى‌كند و يا وى را تأييد مى‌كند، دوستدار او نيست و شايسته ايجاد يا تداوم دوستى نيست. او دانسته يا ندانسته، خير دوست خود را نخواسته است و در برابر اشتباهاتش موضع‌گيرى نكرده است.

تأثير خيرخواهى‌

تجربه نشان داده است كه كراراً خيرخواهىِ عملى در آغاز، رنجش خاطرِ طرف مقابل را به دنبال دارد؛ امّا اگر با روشى صحيح و همراه با رعايت حرمت و كرامت نفس او انجام شود، پس از زمان كوتاهى، تأثير مثبت خود را در دل كسى كه نسبت به او خيرخواهى صورت گرفته است، خواهد گذاشت و موجب خواهد شد كه آن فرد، دوست خيرخواه خود را دوستى‌

[1]. همان: ح 3.

[2]. منتخب ميزان الحكمة: ج 1 ص 224 ح 1324 ..