پاكيزگى فردى با اين رويكرد كه فرد بتواند براى ايجاد ارتباط به عنوان جاذبه‌اى فردى در نظر همنوعان به شمار آيد، در سه حوزه مطرح شده است: پاكيزگى لباس؛ پاكيزگى بدن؛ پاكيزگى دهان و دندان.

البته گرچه پاكيزگى دهان و دندان، جزئى از بدن است و بايد پاكيزگى را در دو حوزه لباس و بدن منحصر بدانيم؛ با اين حال، از آنجا كه پاكيزگى دهان و دندان در نزد پيشوايان دينى، از اهميت ويژه‌اى برخوردار بوده و نسبت به رعايت آن، سفارش‌هاى فراوانى از طرف آنها (بويژه پيامبر گرامى اسلام (ص)) رسيده است، مناسب ديده شد كه آن را به عنوان يكى از حوزه‌هاى مهم پاكيزگى به شمار آوريم. از اين رو، سومين بحث در حوزه پاكيزگى را به صورت مستقل به آن خواهيم پرداخت.

2. آراستگى‌

پس از پاكيزگى، نوبت زينت و آراستگى است. به روشنى پيداست كه آراستگى و آرايش بدون نظافت و پاكيزگى، اقدامى ناقص است و تعجّب اطرافيان را برمى‌انگيزد. آراستگى ظاهر، با توجّه به اهمّيتش، مرتبه‌اى پس از پاكيزگى دارد و گام دوم در جهت جاذبه‌هاى ظاهرى است. پس همان گونه كه انسان ژوليده و نامرتّب حتّى اگر فردى پاكيزه باشد، دافعه‌آفرين است، انسان آراسته و مرتّب، امّا كثيف و ناپاك نيز آراستگى‌اش تأثير مثبتى در ايجاد ارتباط يا تحكيم آن با همنوعان نخواهد داشت. آراستگى در حوزه رفتارهاى فردى همچون پاكيزگى به «لباس»، «مو»، «ناخن» و «محاسن و شارب» مربوط مى‌شود.

دو ركن مقدّماتى جاذبه‌هاى ظاهرى- كه با عنوان «پاكيزگى» و