فصل دوم: تقويت‌هاى تضعيفى‌

يكى از روش‌هاى تقويت، تضعيف دشمن است. روشن است كه هر چه دشمن انسان به لحاظ روحيه، ضعيف‌تر و امكانات او نسبت به ما پايين‌تر باشد، سختى‌ها و مشكلاتى كه ايجاد مى‌كند نيز ضعيف‌تر و كمتر خواهد بود. كما اين كه معمولًا نقشه‌هاى خطرناك و سختى‌هاى پيچيده، از جانب دشمنانى بر انسان تحميل مى‌شود كه از نيروى بيشترى برخوردارند. با اين حساب، تحمّل سختى‌هاى ضعيف شده و نقشه‌هاى سُست‌بنيان، نياز به صَرف نيروى زيادى نخواهد داشت. اين است كه نتيجه تضعيف گروه مخالف، موجب تقويت نيروهاى خودى مى‌گردد. به عبارت ديگر، برقرارى توازن ميان سطح مشكلات ايجاد شده از سوى دشمن و آستانه تحمّل و توان روانى افراد، همان‌گونه كه از تقويت نيرو و توان درونى حاصل مى‌شود، همچنين از تضعيف نيروى مقابل و ايجاد كننده مشكل نيز به وجود خواهد آمد و اگر اين دو با هم صورت بگيرد، طبيعتاً توازن بهترى ايجاد مى‌شود. پس همان طور كه در تقويت‌هاى حمايتى، با افزايش نيرويى كه به شكل حمايت مستقيم از فرد انجام مى‌شد، اين توازن به سطح مطلوب خود نزديك شد، در اين بخش نيز به واسطه تضعيف و تحقير دشمنان يا اطلاع يافتن از كم‌توانى و پوشالى بودن قدرت آنان، تكميل مى‌شود و به سطح نهايى خود خواهد رسيد.

تمامى آياتى كه در آنها به نوعى دشمنان، مورد تهديد واقع شده‌اند، مى‌توانند از موارد تضعيف دشمن و به تبع آن، تقويت نيروى خودى باشند. همچنان كه هر يك‌