روش‌هاى تقويتى‌

هر چيزى كه به تقويت نيروى صبر و افزايش توان انسان در تحمّل موقعيت‌هاى ناخوشايند كمك كند، «روش تقويتى» نام‌گذارى مى‌شود. روش‌هاى تقويتى از جهت «تقويت‌كننده» به دو گروه كلّى تقسيم مى‌شوند. گاه اين امر از ناحيه خودِ فرد انجام مى‌شود، گاه از ناحيه ديگرى. به عبارت ديگر، زمانى خودِ شخص است كه با انجام دادن رفتارى خاص، به تقويت خويش مى‌پردازد و زمانى هم فرد در توانمند ساختن و تقويت خويش، نقش مؤثرى ندارد؛ بلكه ديگران او را تقويت مى‌كنند. از اين رو، مى‌توان روش‌هاى توان‌افزايى را بر مبناى اين كه از چه ناحيه‌اى به افزايش نيروى بردبارى فرد كمك مى‌كنند، به دو دسته تقويت از ناحيه خود و تقويت از ناحيه ديگرى، تقسيم نمود.

دسته اوّل (از دو دسته يادشده)، در اين كتاب، در بخش نخست و با عنوان «روش‌هاى خودْتقويتى» ياد مى‌شوند و از دسته دوم، به اين دليل كه در روش‌هايى كه در آن جاى دارند، معمولًا خداى متعال است كه به افزايش توان افراد مى‌پردازد، در بخش دوم و با عنوان «روش‌هاى خداتقويتى» سخن گفته شده است.[1] در هر بخش، چند گروه روش وجود دارد كه تحت عنوان فصل، طرح شده‌اند و هر گروه نيز خود داراى چند روش تقويتى‌اند. بخش نخست، داراى شش فصل و بيست روش تقويتى، و بخش دوم، داراى دو فصل و دوازده روش تقويتى است.

[1]. با يك ديد كلّى و جامع، همه تقويت‌ها از جانب خداى متعال بر انسان ارزانى مى‌شوند و منبع اصلى آنها خداست؛ امّا در برخى خداوند بدون واسطه و مباشرتاً به اين امر پرداخته است و در برخى با واسطه.