را نگاه داشت و واكنش لازم را در رويارويى‌هاى دوسويه از خود نشان داد. اما اين به مثابه اصل و قاعده عمومى نيست، بلكه به منزله تك‌نسخه موردى و متناسب با هر موقعيت با هر فرد، به مقدار معين و لازم بايد به كار گرفته شود. نه با همه به اندازه‌اى فروتنى و مهربانى كنيم كه بر ما جسور و گستاخ شوند، و نه چنان درشتى و تندى كنيم كه كسى به ارتباط با ما راغب نباشد و خود، يكى از سبكسرانى شويم كه ديگران مجبور باشند با ما مدارا و رفتارمان را تحمل كنند.