داريم تا از برآورده نشدنش برنجيم و نه به انتظار سودى نشسته‌ايم تا همه حقوق خود را تمام و كمال از او طلب كنيم؛ چرا كه انصاف‌خواهى از دوستان، منافى با انصاف‌ورزى و مروت است.[1]

اصل ششم: رفق و مدارا

زيبايى روح و آراستگى رفتار انسان، در مدارا و نرمى اوست.[2] همه ما گاه خشم مى‌گيريم و جان خود را آلوده مى‌سازيم. آلودگى‌هاى روح ما به حمام هميشگى نياز دارند و آب اين جان‌شويى، از چشمه رفق و مدارا مى‌جوشد و با نرمى و سازگارى، روان مى‌شود. هر دو سوى رابطه، گاه خشم مى‌گيرند و پرآشوب و با همهمه به يكديگر هجوم مى‌آورند و در اين موقعيت، فقط مدارا و بردبارى ماست كه ارتباط را پابرجا نگاه مى‌دارد و خاموشى و تحمل و نرمى است كه ريسمان پيوند را استوار مى‌سازد.

همراهى و همدلى، كليد موفقيت و گشاينده آسايش و آرامش است.[3] با رفق و مدارا، همكار و همسايه سرسخت و حتى دشمن كينه‌توز خود را در تور دوستى گرفتار مى‌آوريم و سخت‌ترين موانع را از ميانه راه مى‌زداييم.[4] رفق و همدلى و همراهى، شاه‌كليد حل مسائل و آخرين چاره كارهاى گره‌خورده است.[5] اگر اين اصل در كنار اصل چهارم بنشيند و ما بتوانيم با همگام شدن، مشكلات آن سوى رابطه را درك كنيم و موقعيت‌هاى او را درست بسنجيم، همه عقده‌ها و گره‌هاى رشته پيوند و

[1]. همان، ح 575.

[2]. گزيده ميزان الحكمة، ح 2643 و 2644.

[3]. همان، ح 2638.

[4]. همان، ح 2649.

[5]. همان، ح 2650.