دوست از بدى‌ها و هشدار دادن به چاه‌ها و چاله‌هاى راه، كمتر از اين‌ها نيست.[1] شاد كردن دوست غم‌زده و عيادت از فرد آسيب‌ديده و خوددارى از تمسخر مصيبت‌ديده، همه در اين اصل، جاى مى‌گيرند.[2]

اصل چهارم: هوشيارى‌

روابط اجتماعى و گزينش آن سوى ديگر پيوند، بايد بر اساس بينش درست و نگرش صحيح باشد و پس از آزمون‌هاى نهان و پيداى متعدد انجام گيرد. در طول زندگى، در كودكى و بزرگسالى، چه هنگام ازدواج و چه هنگام همسايگى و همكارى و همسفر شدن و دوستى، اين شناخت و هوشيارى بايد وجود داشته باشد. همكار و شريك زندگى و دوست و همسايه، هر چند به ما محبت داشته باشند، ممكن است روزگارى هر چند دور و ناپيدا، رشته محبتشان با ما را بگسلند. روزگار، جاده‌اى ناهموار و پر از فراز و نشيب‌هاى ناديدنى است و هر لحظه امكان دارد همسفر ما در يكى از چاله‌ها بماند و با ما نيايد. آينده‌نگرى و هوشيارى مى‌گويد: اعتماد مطلق و دادن همه چيز و افشاى همه اسرار نهان، شرط خردورزى نيست و شكست‌هاى حاصل از اعتماد مطلق، جبران‌ناپذير است.[3] اين بدان معنا نيست كه دوستى و محبت خود را نثار همكار و دوست حقيقى آزموده خود نكنيم و مال و جان خود را از او دريغ داريم. نه! بلكه منظور، رعايت همزمانِ حق دوستى و پيوند از يك سو، و حق حكمت و خردورزى از سوى ديگر است. آنچه از واجبات دوستى است،

[1]. الكافى، ج 2، ص 196 باب« السعى فى حاجة المومن».

[2]. همان، ص 199 باب« تفريج كرب المومن».

[3]. دوستى در قرآن و حديث، ح 564.