نمى‌خواهند؟ آيا مى‌توان تصور كرد كه شخصى به ديگرى توهين روا بدارد، ولى خود را از مقابله به مثل او در امان ببيند؟ آيا ما حق داريم سود و نفع رابطه را تنها براى خود بخواهيم و در عرصه پيوند اجتماعى، هيچ حقى براى آن سوى رابطه در نظر نگيريم، يا شأن و منزلت و درجه‌اى فروتر از آنچه بايد باشد، براى وى در نظر بگيريم؟ پس نخستين اصل در رفتار- كه مهم‌ترين نيز هست- اين است: همان‌گونه با مردم رفتار كن، كه دوست دارى مردم با تو رفتار كنند.[1]

افزون بر اين، براى عميق‌تر شدن پيوند، نياز داريم از رابطه خشك حقوقى بيرون بياييم و نياز را به محبت پيوند بزنيم و آن سوى رابطه را دوست و برادرى بدانيم كه فقط همزاد ما نيست،[2] بلكه برتر از اين، خودِ ماست و ما وظيفه داريم در رفتار با او، خود را به جاى او بگذاريم.[3] اگر چنين كرديم، عدالت ورزيده‌ايم و لقب عادل، برازنده ماست.[4]

اصل دوم: خوش ... بودن‌

اگر به گفتار و رفتار خود، عملًا پيشوند «خوش» را بيفزاييم، حتماً ارتباطهاى خوش و سرزنده‌اى خواهيم داشت.

در اولين لحظه ديدار و پيش از نزديك شدن دوست، بايد خوشرو باشيم. كليد گشودن دل دوست، خوشرويى و لبخند است. چهره شكفته، پيام محبت است و فرستادن موج دوستى. لب گشودن، دل گشودن را به ارمغان مى‌آورد و خود، اولين كار نيك در نخستين ثانيه‌هاى ارتباط است‌

[1]. ميزان الحكمة، ح 12966.

[2]. همان، ح 145.

[3]. نهج البلاغة، نامه 31.

[4]. ميزان الحكمة، ح 12004.