قدرتمند الهى، امكان تحقق دارد و خداوند، خود از اين نعمت‌بخشى ياد كرده است و نجات دادن آنان را از اين پرتگاهِ منتهى به قعر دوزخ، به خود نسبت مى‌دهد. برقرارى روابط مستحكم اجتماعى حول محور توحيد، و تبديل آن به برادرى دينى، سرچشمه‌گرفته از الفت خدايى، چنان نتيجه و حاصل بزرگى است كه ارزش دارد دو بار در يك آيه از آن با واژه «نعمت» ياد شود: (وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً وَ كُنْتُمْ عَلى‌ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْها كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ)[1] «و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد، و نعمت خدا را درباره خود به ياد آريد آنگاه كه با هم دشمن بوديد و ميان دل‌هاى شما الفت افكند و به نعمت او برادر يكديگر شديد. و شما بر لب گودالى از آتش بوديد و شما را از آن برهانيد. خداوند اين‌چنين نشانه‌هاى خود را براى شما روشن مى‌كند؛ شايد هدايت يابيد».

روشن است آنچه را خداوند نعمت بخواند، چه ارزش عظيمى دارد و چه تفاوت بنيادين با نعمت‌هاى مادى در معرض زوال و فنا دارد؛ نعمت‌هايى كه فقط از چشم كوته‌بين دنياپرستان نعمت شمرده مى‌شوند، حال آنكه اگر درست به كار گرفته نشود و از آن‌ها در جهت درست بهره‌بردارى نشود، نقمت و نكبتى براى ما خواهد شد.

شفاعت در آخرت‌

اگر ارتباط اجتماعى، به دوستى و همدلى و همراهى بينجامد، آثارى عميق‌تر خواهد داشت؛ آثارى كه فقط به اين سرا محدود نيستند و انسان‌

[1]. آل عمران: 103.