خوشبختى را نخواهد ديد. مرور ادعيه معصومين در اين عرصه، ما را با آنچه خانواده سالم و ديرپا لازم دارد، آشنا مى‌سازد.[1]

آسيب‌شناسى خانواده‌

خانواده به مثابه نخستين و مهم‌ترين كانون اجتماعى، همواره و در همه ابعاد، كانون توجه اديان توحيدى به‌ويژه دين اسلام بوده است. خانواده و نهادهاى پرارزش ديگر، در معرض آسيب‌ها و آفت‌هايى قرار مى‌گيرد و استوارى، پويايى و سلامت آن تهديد مى‌شود. راهبران رهيافته بشر و معصومان دلسوز انسان، رهنمودهايى براى رهيدن از اين خطرها، در پيشديد ما نهاده و عوامل و رفتارهاى تهديدكننده خانواده را بيان داشته‌اند. اين هشدارها شدّت و ضعف دارد؛ اما همگى در جهت آگاهى‌بخشى به انسان و برانگيختن او به مقابله با آن‌ها يا جلوگيرى از پيدايش آن‌هاست. ما اين عوامل را به سه دسته تقسيم كرده‌ايم: عوامل بيرونى و عوامل درونى كه خودْ به دو سوى رابطه زناشويى، يعنى شوهر و زن مربوط است.

گفتنى است هر چند برخى از اين عوامل، به‌تنهايى و يكباره، به جدايى و ازهم‌پاشيدگى منجر نمى‌شوند، به مثابه بخشى از علل ازهم‌پاشيدگى خانواده، با وزن‌هايى متفاوت ايفاى نقش مى‌كنند. جالب توجه آنكه بسيارى از آنچه در پى مى‌آيد، با پژوهش‌هاى ميدانى در اين حوزه سنجيده شده است. اين پژوهش‌ها، گستره وسيعى از كارهاى ميدانى، تحقيقات آمارى و جامعه‌شناختى را دربر مى‌گيرد و خوشبختانه‌

[1]. ر. ك: الصحيفة السجّادية، دعاى 24 و 25.