بگذريم كه خانواده طبيعى، لذت‌ها، آرامش‌ها و قدرت‌هايى را براى همه اعضاى آن به ارمغان مى‌آورد كه تجربه آن‌ها، خانواده را تا انتها بيمه مى‌كند. اين نگاه، درست در نقطه مقابل فرهنگ حاكم غرب است كه خانواده را از منزلت حقيقى خود دور كرده و آن را به قرارداد ساده اجتماعى تنزّل داده است؛ قراردادى كه به‌سادگى قابل انفكاك است و از مرحله جسم و نيازهاى مادى چندان فراتر نمى‌رود، و به‌ندرت به نيازهاى روحى و اخروى مى‌پردازد. با اين ديدگاه، به سراغ اصول حاكم بر خانواده مى‌رويم تا بتوانيم در پرتو آن‌ها، كانونى مقدس و ارزشمند را بنا نهيم.

اصول حاكم بر خانواده‌

1. مودّت و رحمت‌

خانواده در اسلام بر اصل معنوى «محبت» بنا شده است، نه بر امور مادى فانى و غير قابل اعتماد مانند زيبايى، دارايى و اعتبار و .... اسلام، همسردوستى را جزء ايمان و اخلاق پيامبران برشمرده و آن را اقتضاى سرشت آفريده‌شده خدا مى‌داند. اين محبت بايد در سراسر خانه، مرد به زن، زن به مرد و هر دو به فرزندان و نيز عكس آن مشهود باشد. افزون بر اين، هيچ‌يك از اعضاى خانواده نبايد محبت خود را پوشيده بدارند، بلكه بايد در ابراز آن به يكديگر بكوشند و محيط خانواده را، كانون عشق و صميميت كنند و تنها مرز آن را محدوده‌هاى تعيين‌شده شرع بدانند. چنين خانواده‌اى در دشوارترين وضعيت‌ها و شديدترين بحران‌هاى زندگى، تاب مى‌آورد و تندباد غم و مصيبت يا تنگناهاى اقتصادى نمى‌تواند آن را ريشه‌كن كند. گفتنى است برخى با استناد به آيه‌