اين آيه، بر نقادى آموزه‌ها و سخنانى كه از هر سو مى‌شنويم و برمى‌گيريم، تأكيد مى‌ورزد و حتى در سخنى كوتاه از يك معلم دوره‌اى و موقت پابرجاست و آنچه براى مدتى كوتاه ناديده گرفته مى‌شود، تنها شرط صالح بودن و شايسته بودن معلم است. شايد بتوان ادعا كرد كه در اينجا نقادى بايد سخت‌تر و با دقت بيشترى نيز باشد؛ زيرا احتمال درج سخنان ناروا و نادرست از سوى عالمى كه چندان شايسته نيست، بيشتر است و ازاين‌رو بايد اين سخن حكيمانه و دقيق عيسى (ع) را به گوش داشت:

خُذُوا الحَقَّ مِن أهلِ الباطِلِ، ولا تَأخُذُوا الباطِلَ مِن أهلِ الحَقِّ، كونوا نُقّادَ الكَلامِ، فَكَم مِن ضَلالَةٍ زُخرِفَت بِآيَةٍ مِن كِتابِ اللّهِ كَما زُخرِفَ الدِّرهَمُ مِن نُحاسٍ بِالفِضَّةِ المُمَوَّهَةِ! النَّظَرُ إلى ذلِكَ سَواءٌ، والبُصَراءُ بِهِ خُبَراء؛

حق را از اهل باطل بگيريد و باطل را از اهل حق مگيريد. نقّاد سخن باشيد؛ كه بسى گمراهى با آيه‌اى از كتاب خدا زينت داده مى‌شود؛ همان‌گونه كه درهم مسين را با نقره اندود مى‌كنند؛ به‌ظاهر يكى مى‌نمايند، ولى بينايان آن را مى‌آزمايند و تشخيص مى‌دهند.[1]

آداب ارتباط علمى‌

ادب يادگيرنده‌

آموزه‌ها و پيام‌هاى آيات آغازين سوره حجرات مى‌توانند به مثابه زمينه هدايتگر به آدب ارتباط با بزرگان علم و دانش فراز آيند. در آيه سوم اين سوره چنين مى‌خوانيم:

[1]. علم و حكمت در قرآن و حديث، ج 1، ص 353، ح 997.