10. پيروى و فرمان‌پذيرى‌

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِي شَيْ‌ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِيلًا).[1]

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خدا اطاعت كنيد و از رسول و اولوالامر خويش فرمان بريد. و چون در امرى اختلاف كرديد، اگر به خدا و روز قيامت ايمان داريد، به خدا و پيامبر رجوع كنيد. در اين، خير شماست و سرانجامى بهتر دارد».

درآمد

چينش و سازمان‌دهى جوامع انسانى اقتضا مى‌كند كه برخى، از برخى ديگر فرمان برند و كسانى، به رهبرى و پيشوايى ديگران بپردازند. اين امر از سر هوا و هوس و براى بازى قدرت نيست، بلكه براى مديريت و تدبير جامعه است. كسى تجربه بيشترى دارد، كسى راه را پيش‌تر رفته است، كسى كارى را بهتر بلد است، كسى توان سرمايه‌گذارى دارد، كسى‌

[1]. نساء: 59.