9. همسخنى‌

(الرَّحْمنُ\* عَلَّمَ الْقُرْآنَ\* خَلَقَ الْإِنْسانَ\* عَلَّمَهُ الْبَيانَ)[1]

«خداوند رحمان قرآن را ياد داد. انسان را بيافريد. او را بيان آموخت».

اهميت زبان و سخن‌

خداوند، انسان را در قالب شگفت‌ترين مخلوق و به عنوان شاهكار خلقتش و نيكوترين وجود و كامل‌ترين پديده هستى آفريد. آنگاه به او قدرت بيان و انتقال نهفته‌هاى ذهن و دل خويش را داد، و انسان توانست با توليد زبان و شكل دادن به آواى خويش و توليد الفاظ، خود را از ديگر جانداران ممتاز كند و رشته آويخته وحى الهى را دريابد.

انسان با تعليم الهى، سخن گفتن آموخت. اين نعمت چنان بزرگ و پرفايده است كه خداوند آن را حاصل رحمانيت و رحمت گسترده خود به انسان دانسته، بلافاصله پس از يادكرد خلقت او، تعليم آن را به انسان يادآور مى‌شود و مى‌فرمايد: (الرَّحْمنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ خَلَقَ الْإِنْسانَ عَلَّمَهُ الْبَيانَ).

علامه طباطبايى، مفسر كبير قرآن، در ذيل اين آيات، به اين نعمت بزرگ تذكر مى‌دهد و از اينكه سخن گفتن را تنها توليد چند صوت و

[1]. الرحمن: 1- 4.