باران آمرزش الهى، بر ما فرومى‌ريزد و اگر گنه‌كار وارد مجلس شويم، آمرزيده بيرون مى‌آييم؛ چرا كه فرشتگان الهى تا آن هنگام كه در مجلس اين‌گونه عالمان نشسته‌ايم برايمان آمرزش مى‌طلبند و خداوند با همان نگاه عنايت به اين عالمان، به متعلّمان و محبّان آن‌ها و ناظران اين مجلس مى‌نگرد. اين نكته هيچ دور از انتظار نيست؛ چون همنشينى با عالم و مذاكره علمى، عبادت به شمار مى‌آيد؛ عبادتى كه يك ساعتش بهتر از يك سال عبادت، با روزه‌دارى روزها و شب‌زنده‌دارى شب‌هاست. پيامبر اكرم در سخنى خطاب به ابوذر، يك ساعت همنشينى با عالم را به دليل گفتگوى علمى، نزد خداوند متعال محبوب‌تر از سپرى كردن يك سال به نماز و روزه و شب زنده‌دارى دانسته است‌[1] و اين به سبب آن است كه علم بر عبادت و عالم بر عابد برترى دارد و كسى كه با عالم ارتباط برقرار كند و بهره‌اى از علم او ببرد، جان خود را شسته و به حيات عقلانى و زندگى بخردانه پيوسته است. او به نور بصيرت رسيده و عالمى در حدّ و اندازه خود است و به گفته لقمان حكيم، به آنان شبيه شده و از زمره عالمان به شمار مى‌آيد.

همنشينى با محرومان‌

دسته ديگرى كه به همنشينى و ارتباط با آن‌ها توصيه شده است، فقيران و مسكينان هستند. شايد در نظر اوليه و از نگاه ما مردم عادى، اين سخن كمى عجيب به نظر آيد. ميل طبيعى ما مردمان، به معاشرت و رفت‌وآمد با توانگران و كسانى است كه نه تنها به ما نيازى ندارند، بلكه مى‌توانند نياز ما را برطرف سازند. ما دوست داريم از امكانات، كمك و يارى آن‌ها بهره ببريم و در باغچه و حياط بزرگ وسيع اين‌گونه افراد كمى بياساييم‌

[1]. جامع الأخبار، ص 110، ح 195.