شايان ذكر است كه بايد از تكرار و فراوانى نصيحت پرهيخت؛ زيرا به گفته امام زين‌العابدين (ع):

«كثرة النصح يدعو إلى التهمة؛

فراوانى نصيحت به تهمت مى‌كشد».[1]

برخورد با نصيحت و خيرخواهى‌

آنچه تاكنون گفته شد، به اين سوى رابطه نظر داشت؛ به اينكه در رابطه عميق خيرخواهى، خيرخواه چه وظيفه‌اى بر دوش دارد و چگونه بايد نصيحت كند؛ امانت در نصيحت و خيرخواهى به چه معناست و فرد به چه شكل خيرخواهى‌اش را ارائه دهد. اما آن سوى رابطه نيز مهم است. اگر بخواهيم اين پيوند اجتماعى، مستحكم و استوار بماند يا حتى درست شكل بگيرد و از آغاز، به گونه‌اى منطقى و درست پايه‌گذارى شود، به چگونگى برخورد نصيحت‌شونده نيز بايد پرداخت. اگر نصيحت‌شونده، گرفتار توهّم‌ها، بدبينى‌ها و گناه و ناسپاسى و عصيان و لجبازى است، نمى‌توان به تأثير نصيحت چندان اميد بست، بلكه مانند حضرت نوح (ع) بايد پس از صدها سال دعوت و خيرخواهى چنين گفت: (وَ لا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَكُمْ إِنْ كانَ اللَّهُ يُرِيدُ أَنْ يُغْوِيَكُمْ هُوَ رَبُّكُمْ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ)[2] «اگر خدا خواسته باشد كه گمراهتان سازد و من بخواهم شما را اندرز دهم، اندرزم سودى نمى‌بخشد. اوست پروردگار شما و همه به او باز مى‌گرديد».

همچنين اگر روح كسى به بدى خو گرفت و شيوه زندگى‌اش را بر زشتى و رسوايى بنا نهاد، نمى‌تواند از نصيحت سودى ببرد. به تعبيرى‌

[1]. نزهة الناظر، ص 93، ح 20.

[2]. هود: 34.