بخشايندگان برنخيزند. آيا نشنيده‌ايد كه خداوند متعال مى‌فرمايد: (پس، هر كه ببخشد و آشتى ورزد، مزدش با خداست).

عفو زيبا

گذشت به منزله نيازى هميشگى در روابط اجتماعى، خود داراى جنبه‌ها و مرتبه‌هاى گوناگون است. روشن است كه هرگونه گذشت، در استوارسازى روابط اجتماعى مؤثر است، اما اندازه تأثير آن، در گرو شكل و روش اجراى آن است. گاه عفو و بخشودن ما، تنها اصطكاكِ پيش‌آمده را از ميان مى‌برد و رابطه ظاهرى را به حالت عادى باز مى‌گرداند، اما دلخورى و ناراحتى درونى را به‌طوركلى ريشه‌كن نمى‌كند و دو سوى رابطه، يا يكى از طرفين، هنوز با خود درگيرى ذهنى و درونى دارد. گاه عفوى عميق‌تر، دلخورى را نيز مى‌زدايد گويى هيچ مشكلى وجود نداشته است؛ و بالاتر از همه، گاه عفو چنان عميق و زيبا مى‌شود كه رابطه را از آنچه پيش‌تر بوده، استوارتر و ژرف‌تر مى‌سازد و كسى كه عفو شده و مورد گذشت قرار گرفته، چنان به بند محبت عفوكننده و كمند دوستى او مى‌افتد كه خود از كرده قبلى‌اش پشيمان مى‌شود و همواره و همه جا در صدد جبران آن برمى‌آيد و مى‌كوشد تا با انجام دادن خدمتى، به محبت و عفو كسى كه از او درگذشته، پاسخ درخور دهد. دو آيه از قرآن افزون بر عفو، به گونه‌هاى آن اشاره كرده‌اند. آيه 85 سوره حجر: (فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ) «بگذر گذشتنى زيبا»، به عفو زيبا اشاره كرده است؛ و آيه 40 سوره شورا: (جَزاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُها فَمَنْ عَفا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ) «جزاى هر بدى، بدى‌اى است همانند آن. پس كسى كه عفو كند و آشتى ورزد، مزدش با خداست؛ زيرا