علامه طباطبايى در بحث معرفت شهودى، آن را معرفت فطرى مى‌داند و درباره فطرى بودن اين معرفت مى‌گويد:

واما داستان تكامل نوع انسانى در علم و تمدن در جاى خود صحيح است؛ وليكن نبايد مسئله اشهاد را به آن قياس كرد. تكامل انسان در علوم نظرى و اكتسابى است كه نتايج و فروعى است كه تدريجاً براى انسان حاصل مى‌شود، به‌خلاف اشهاد و خودبينى انسان، و اينكه من محتاج به مربى هستم كه تربيتم كند؛ زيرا اين معنا از مواد علم است، و قبل از نتايج براى انسان حاصل مى‌شود، و از علوم فطرى و اولين نقشى است كه در نفس منتقش مى‌گردد، و بعد از اين انتقاش است كه نتايج و فروع متفرع بر آن مى‌شود و چنين علمى معقول نيست كه بعد از علوم ديگر براى انسان حاصل شود.[1]

اين معنا را از كلام نورانى پيامبر خدا (ص) نيز مى‌توان استفاده كرد، آنگاه كه در تفسير يكى از آيات قرآن مى‌فرمايد:

«كل مولود يولد على الفطرة- يعنى على المعرفة فذلك قوله: وَ لَئِنْ سَألْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأرْضَ لَيقُولُنَّ اللهَ».

[2]

از كلام امام باقر (ع) نيز درباره آيه شريفه‌ حُنَفاءَ لِلَّهِ غَيْرَ مُشْرِكِينَ بِهِ‌[3] نيز همين معنا قابل برداشت است:

«وهى الفطرة التى فطر الله الناس عليها، لا تبديل لخلق الله و قال: فطرهم الله على المعرفة».[4]

آيت‌الله مكارم شيرازى نيز اين آيه را به معرفت فطرى مرتبط مى‌داند و مى‌گويد:

الآيات المذكورة أعلاه، تشير إلى «التوحيد الفطرى» و وجود الإيمان فى أعماق روح الإنسان ....[5]

البته اين نوع تبيين از آيه، منحصر به مفسران يادشده نيست و بسيارى ديگر از مفسران، همين ديدگاه را دارند.[6]

[1]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 8 ص 310.

[2]. البرهان فى تفسير القرآن: ج 2 ص 608 ح 4056؛ التوحيد: ص 331 ح 9.

[3]. حج: 31.

[4]. البرهان فى تفسير القرآن: ج 2 ص 608 ح 4056؛ التوحيد: ص 331 ح 9.

[5]. الأمثل فى تفسير كتاب الله المنزل: ج 5 ص 286.

[6]. ر. ك: نرم‌افزار جامع التفاسير( نور الانوار 3) ذيل آيه 172 از سوره اعراف.