در
آيات ديگر، روىگردانى از قرآن را مايه گمراهى مطلق، جهالت و نادانى، زيان و
خسران،[3] كورى و اختلاف؛ و روى آوردن
به قرآن را مايه هدايت،[4] بهرهمندى از نور،[5]
علم و حكمت[6] مىداند و همه اين امور به
صورت مطلق بيان شده و داراى قابليت اطلاق بر شناخت نفس نيز هست تاآنجاكه
مىفرمايد:
اين
دسته از آيات، نقش قرآن كريم را در هدايت و دستگيرى در زمينه شناخت، معرفت و
نورانيت بيان مىكند.
اما
در كنار آيات فراوان، روايات بىشمارى نيز نقش معرفتافزايى را در خصوص موضوع بحث
ايفا مىكند. پيامبر اكرم (ص) در وصف قرآن مىفرمايد:
[1]. ر. ك: بقره: 213؛ آل
عمران: 3- 4؛ نساء: 105- 107؛ رعد: 19. آيا مسلمانى كه بهيقين مىداند كه اين
قرآن بهحق از جانب خدا بر تو نازل شده است، با كافرِ نابيناى جاهل يكسان است؟ فقط
عاقلان، متذكر اين حقيقتاند.
[2]. نساء: 174« اى مردم،
براى راهنمايى شما از طرف خدا برهانى[ محكم] به سوى شما آمد و نورى روشن بر شما
نازل شد».