اعم از اصول يا فروع، راهى جز شنيدن از پيشوايان صادق عليهم السلام وجود ندارد. همچنين استنباط احكام نظرى از ظواهر كتاب خدا و يا ظواهر سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله، مادام كه در باره حقيقت آنها از اهل بيت عليهم السلام، چيزى به ما نرسيده است، جايز نيست؛ بلكه بايد در اين باره، توقّف و احتياط كرد.

مهم‌ترين دلايلى كه براى اثبات اين نظريه اقامه شده، عبارت اند از:

يك. حرمت «تفسير به رأى»

بر اساس احاديث متواتر، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام، «تفسير به رأى» را تحريم كرده‌اند. بنا بر اين، براى فهم معارف و مقاصد قرآن، راهى جز رجوع به خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله، وجود ندارد. برخى احاديث كه از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در اين باره نقل شده‌اند، عبارت اند از:

مَن قالَ فِى القُرآنِ بِرَأيِهِ، فَليَتَبَوَّأ مَقعَدَهُ مِنَ النّارِ.[1]

كسى كه در قرآن، به رأى خود نظر دهد، جايگاهش آتش باد!

مَن فَسَّرَ القُرآنَ بِرَأيِهِ، فَقَدِ افتَرى‌ عَلَى اللَّهِ الكَذِبَ.[2]

كسى كه قرآن را تفسير به رأى كند، به يقين، به خدا دروغ بسته است.

مَن فَسَّرَ القُرآنَ بِرَأيِهِ فَأَصابَ الحَقَّ، فَقَد أخطَأَ.[3]

كسى كه قرآن را تفسير به رأى كند، حتّى اگر درست بگويد، باز خطا كرده است.

[1]. سنن الترمذى: ج 5 ص 199 ح 2950- 2951، عوالى اللآلى: ج 4 ص 104 ح 154.

[2]. كمال الدين: ص 257، التحصين، ابن طاووس: ص 625.

[3]. مجمع البيان: ج 1 ص 80، البرهان، زركشى: ج 2 ص 164.