دومين منبع معرفت دينى در كنار قرآن، دليل ديگرى بر ردّ ديدگاه نخست، محسوب مى‌شود.

ب- فهم قرآن، تنها از طريق سنّت‌

در مقابل ديدگاه نخست، نظريه ديگرى وجود دارد كه بر اساس آن، شناخت قرآن براى عامّه مردم، ممكن نيست و آنان براى تفسير قرآن و عمل كردن به آن، حتماً بايد به سنّت، مراجعه كنند.

اين ديدگاه، نخستين بار به برخى صحابيان و تابعيانْ نسبت داده شده است. از عبيد اللَّه بن عمر، نقل شده است:

لقد أدركتُ فقهاءَ المدينة، و إنّهم لَيُعظّمون القولَ فى التفسير، منهم: سالمُ بن عبد اللَّه، و القاسمُ بن محمّد، و سعيدُ بن المسيَّب، و نافعٌ.[1]

من، فقهاى مدينه را درك كردم. آنها گفتن تفسير را گران مى‌شمردند. از جمله ايشان اند: سالم بن عبد اللَّه، قاسم بن محمّد، سعيد بن مسيّب و نافع.

و در باره سعيد بن مُسيَّب، چنين نقل شده است:

إنّهُ كان إذا سُئل عن تفسير آية من القرآن، قال: أنا لا أقول فى القرآن شيئاً.[2]

هر گاه تفسير آيه‌اى از قرآن را از وى مى‌پرسيدند، مى‌گفت: من، در باره قرآن، چيزى نمى‌گويم.

[1]. تفسير الطبرى: ج 1 ص 37، تفسير ابن كثير: ج 1 ص 17.

[2]. تفسير الطبرى: ج 1 ص 37، تفسير ابن كثير: ج 1 ص 17.