كس به پايه آنان نمى‌رسد.

با عنايت به آنچه بيان شد، به طور خلاصه مى‌توان گفت: ذكر در آيه‌ «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ» چه به معناى «آگاهى» و چه به معناى «قرآن» و يا «ياد خدا» باشد، اهل بيت عليهم السلام كامل‌ترين آگاهان، و اهل قرآن و اهل ياد خدايند، و اگر مقصود از «ذكر»، پيامبر صلى الله عليه و آله باشد، كسى جز اهل بيت عليهم السلام، مصداق ندارد، و با توجّه به عدم تنافى معانى ياد شده با هم، جمع آنها نيز ايرادى ندارد. بنا بر اين، دلالت آيات «ذكر» بر مرجعيّت اهل بيت عليهم السلام در تفسير قرآن، روشن و غير قابل انكار است.

3. فهم حقيقت قرآن توسط راسخان در علم‌

از نظر قرآن كريم، راسخان در علم، به باطن قرآن، دسترس دارند و همانند فرو فرستنده آن، تأويل اين كتاب آسمانى را مى‌دانند:

هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ مِنْهُ آياتٌ مُحْكَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتابِ وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِيلِهِ وَ ما يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ‌.[1]

[1]. آل عمران: آيه 7. سؤالى اين جا مطرح است و آن اين كه:« وَالرَّ سِخُونَ فِى الْعِلْمِ»، آغاز جمله مستقلى است و يا عطف بر« الا اللَّه» است؟ و به عبارت ديگر، آيا معنى آيه اين است كه:« تأويل قرآن را جز خدا و راسخون در علم نمى‌دانند» و يا معنى آن اين است كه« تأويل قرآن را فقط خدا مى‌داند؛ امّا راسخون در علم مى‌گويند گرچه تأويل آيات متشابه را نمى‌دانيم، امّا در برابر همه آنها تسليم هستيم و همه از طرف پروردگار ماست»؟