نام کتاب : درآمدى بر تفسير جامع روايى نویسنده : محمدی ریشهری، محمد جلد : 1 صفحه : 56
به: قول، فعل و تقريرِ پيامبر خدا و اهل بيت آن بزرگوار، اطلاق
مىشود.[1] گفتنى است كه اين، تعريفى است
كه پيروان اهل بيت عليهم السلام از سنّت دارند؛ امّا نزد محدّثان اهل سنّت، اصطلاح
«سنّت»، به معناى: قول، فعل و تقرير پيامبر صلى الله عليه و آله و صفات اوست.[2]
ادلّه
تعميم معناى «سنّت» به احاديث اهل بيت عليهم السلام
براى
اثبات مرجعيت علمى و دينى اهل بيت عليهم السلام و حجّيتِ قول و فعل و تقرير آنان
(همانند پيامبر صلى الله عليه و آله) و تعميم سنّت به احاديثى كه از اهل بيت عليهم
السلام نقل مىشود، دلايل فراوانى از كتاب خدا و سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله
وجود دارد كه پرداختن به همه آنها در اين مقال نمىگنجد.[3]
در اين جا تنها به سه دليل روشن اشاره داريم:
الف-
وجوب تمسّك به اهل بيت عليهم السلام
احاديثى
كه بر وجوب تمسّك به اهل بيت عليهم السلام دلالت دارند، متواتر معنوى اند كه
قطعىترين آنها از نظر سند و روشنترينشان از نظر دلالت، «حديث ثَقَلَين» است.
در
اين حديث، پيامبر خدا، اهل بيت خود را «همتاى قرآن» به مردم معرّفى مىكند و مكرّر
تأكيد مىفرمايد كه تمسّك به قرآن و عترت، در
[1]. بنا بر اين، احاديث،
همان سنّت نيستند؛ بلكه انتقال دهنده سنّت و بازگوكننده آن هستند؛ امّا گاه از باب
توسّع، و به خاطر آن كه اثبات كننده سنّت هستند، سنّتْ خوانده مىشوند( اصول
الفقه، مظفّر: ج 3 ص 54).