يازده. الصافى فى تفسير القرآن، فيض كاشانى (1007- 1091 ق)؛

دوازده. نور الثقلين، عبد على بن جمعه عروسى حُوَيزى (ق 12 ق)؛

سيزده. التفسير المأثور، على اصغر قائنى (م 1315 ق).[1]

ج- تفسير عقلى‌

عقل، به دو صورت مى‌تواند در تفسير قرآن نقش ايفا نمايد:

يك. به صورت يك ابزار؛

دو. به صورت يك منبع معرفت.

در صورت اوّل، عقل، وسيله‌اى است براى بهره‌گيرى اجتهادى مفسّر از وحى، شهود، و علوم تجربى؛ امّا در صورت دوم، عقل، منبعى است مستقل كه در كنار وحى، شهود، و علوم تجربى، در جهت تبيين مقاصد و معارف قرآن، مورد استفاده قرار مى‌گيرد.

يكى از مفسّران بزرگ معاصر، كاركرد ابزارى و منبعى عقل در تفسير قرآن را چنين بيان فرموده است:

تفسير عقلى نيز يا به تفطّن عقل از شواهد داخلى و خارجى صورت مى‌پذيرد، يعنى عقل، معناى آيه‌اى را از جمع‌بندى آيات و روايات در مى‌يابد كه در اين قسم، عقل، تنها نقش «مصباح» دارد و چنين تفسير عقلى مجتهدانه، چون از منابع نقلى محقّق‌

[1]. از اين جمله اند: سعد بن عبداللَّه اشعرى( م 301 ق) در ناسخ القرآن و منسوخه و على حسينى استرآبادى( م 940 ق) در تأويل الآيات الظاهرة و علامه سيّد محمّدحسين طباطبايى در دومين تفسيرش( البيان فى الموافقة بين الحديث و القرآن) و آية اللَّه محمّدهادى معرفت در التفسير الأثرى الجامع.