عقل، علوم تجربى و شهود قلبى.

بنا بر اين، در نگاه نخست، روش‌هاى تفسير قرآن به چهار قسم، تقسيم‌بندى مى‌شود؛ ولى از آن رو كه تفسير مبتنى بر وحى، دو شاخه دارد (يكى تفسير قرآن به قرآن و ديگرى تفسير قرآن به سنّت) و نيز به دليل آن كه ممكن است مفسّر بر اين باور باشد كه همه منابع معرفتى در تفسير قرآن نقش دارند، روش‌هاى تفسيرى را مى‌توان به شش قسم، تقسيم كرد: 1. تفسير قرآن به قرآن؛ 2. تفسير قرآن به سنت؛ 3. تفسير عقلى؛ 4. تفسير شهودى؛ 5. تفسير علمى؛ 6. تفسير جامع.

گفتنى است كه انتخاب هر يك از روش‌هاى ياد شده، به معناى تفسير همه قرآن بر پايه آن روش نيست؛ بلكه به معناى آن است كه منبع معرفتى مورد بهره‌بردارى در آن روش، كاربرد بيشترى در تفسير اين كتاب آسمانى دارد، و جلوه ويژه‌اى از مفاهيم قرآنى را در معرض ديد مخاطب قرار مى‌دهد. اينك توضيح كوتاهى در باره هر يك از روش‌هاى تفسير قرآن:

الف- تفسير قرآن به قرآن‌

تفسير قرآن به قرآن، يكى از شيوه‌هاى تفسير قرآن كريم است كه به معناى كشف و تبيين مفاد استعمالى و مراد جدّى هر آيه از قرآن، با تدبّر در ساير آيات است.

اين روش، يكى از بهترين و مطمئن‌ترين روش‌هاى تفسير قرآن‌