كرده‌اند. به سخن ديگر، رفتار و كردار اهل بيت عليهم السلام، تفسير عينى و عملى قرآن است. لذا طبق روايتى، امام صادق عليه السلام، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را چنين توصيف فرموده:

كانَ رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله خُلُقهُ القُرآنُ قولُهُ عز و جل:

«خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِينَ»

.[1]

اخلاق پيامبر خدا صلى الله عليه و آله، [تجسّمِ‌] اين سخن خداوند عز و جل بود: «عفو را پيشه كن و به نيكى فرمان ده و از جاهلان روى گردان».

همچنين امام على عليه السلام طبق روايتى، خود را قرآن ناطق ناميده است،[2] و اين بدان معناست كه گفتار و رفتار ايشان و ديگر امامان معصوم عليهم السلام همانند قرآن، حجّت است.

10. تفسير شهودى‌

پيش از اين اشاره شد كه در تفسير شهودى، مفسّر، از طريق الهام الهى- كه منبعى مستقل براى معرفت است-، مقاصد قرآن را بيان مى‌كند؛ ولى تفسير شهودىِ غير معصوم، حجّت نيست؛ بلكه تفسير به رأى محسوب مى‌شود.

گفتنى است كه رواياتى كه مفاهيم قرآن را از طريق شهود بيان مى‌كنند، گونه‌هاى مختلفى دارند، از جمله مى‌توان رواياتى را كه در باره تجسّم برخى از اعمال وارد شده‌اند، را از مصاديق تفسير شهودى‌

[1]. ر. ك: ميزان الحكمة: ج 3 ص 477 ح 5253.

[2]. دانش‌نامه امير المؤمنين عليه السلام: ج 8 ص 291« قرآن گويا».