آنان آفريده و پرورده شدگان اند. خداوند خشنودى آنان را خشنودى خود، و خشمشان را خشم خود قرار داده است؛ براى اين كه آنها را دعوت‌كنندگان به خود و راه‌نمايان بر خود قرار داده، و از اين رو، آنان چنين مقامى دارند. امّا اين بدان معنا نيست كه آنچه به بندگانش مى‌رسد، خدا را نيز فرا مى‌گيرد؛ بلكه مقصود، همان است كه در اين كلمات فرموده است: «هر كس به دوست من اهانت كند، به جنگ من آمده و مرا به جنگ فرا خوانده است» و «هر كس از پيامبر اطاعت كند، از خدا اطاعت كرده است» و «كسانى كه با تو بيعت مى‌كنند، با خدا بيعت مى‌كنند. دست خدا، بالاى دست‌هاى آنان است».

در اين روايت، با استناد به اصل عقلى «عدم امكان اتّصاف آفريدگار به صفت آفريده»، خشم الهى را به كيفر او تفسير كرده، و اين بدان معناست كه در تفسير قرآن، رعايت اصول عقلى، همانند رعايت اصول و قواعد لفظى، ضرورى است.

7. تفسير فقهى‌

شمارى از روايات تفسيرى، ناظر به احكام فقهى هستند، مانند آن حكمى كه از امير المؤمنين عليه السلام نقل شده كه با جمع‌بندى آيه 233 از سوره بقره‌[1] و آيه 15 از سوره احقاف،[2] حكم كرد كه كمترين زمان حمل، شش ماه است و از اجراى حدّ رجم زنى كه فرزندى را شش ماهه به دنيا آورده بود، پيشگيرى كرد.[3]

[1].« وَالْوَ لِدَ تُ يُرْضِعْنَ أَوْلدَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ».

[2].« وَ حَمْلُهُ وَ فِصلُهُ ثَلثُونَ شَهْرًا».

[3]. السنن الكبرى: ج 7 ص 727. نيز، ر. ك: بحار الأنوار ج 40 ص 180.