خويش در باره دوستانت كرده‌اى كه آنان را بر دشمن خودت و ايشان پيروز گردانى، سوگندت مى‌دهم كه بر محمّد و بر رازداران از خاندان محمّد، درود فرستى (اين را سه بار مى‌گويى)».

و سه بار مى‌گويى: «بار خدايا! از تو درخواست مى‌كنم كه پس از تنگى و دشوارى، آسانى و آسايش را به من ارزانى دارى».

سپس گونه راستت را بر خاك مى‌نهى و سه بار مى‌گويى: «اى پناهگاه من در آن هنگام كه همه راه‌ها بر من بسته و زمين با همه فراخى‌اش بر من تنگ مى‌شود! اى آن كه مرا از سر مِهر بر من، آفريدى و به آفريدن من نيازى نداشتى! بر محمّد و خاندان محمّد و بر راز دارانِ از خاندان محمّد درود فرست».

سپس گونه چپ خويش را بر خاك مى‌نهى و سه بار مى‌گويى: «اى خوار كننده هر گردن‌فرازى، و اى عزّت دهنده هر خوارى! به عزّتت سوگند كه طاقتم طاق گشته است».

آن گاه، دوباره به سجده مى‌روى و صد مرتبه مى‌گويى: «سپاس‌گزارم، سپاس‌گزارم!».

سپس حاجتت را از خدا درخواست مى‌كنى، به يارى خدا.[1]

[1]. كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 1 ص 329 ح 967( با سند معتبر)، الكافى: ج 3 ص 325 ح 17، تهذيب الأحكام: ج 2 ص 110 ح 416( هر دو منبع با عبارت مشابه)، بحار الأنوار: ج 86 ص 235.