اشكال بدين شرح قابل طرح است كه همراه با پاسخ آنها ارائه مى‌گردند:

1. بيشتر امامان شيعه به خلافت نرسيدند

اشكال اوّل، اين است كه در ميان امامان دوازده‌گانه‌اى كه پيروان اهل بيت عليهم السلام به آنها معتقدند، تنها امام على عليه السلام و امام حسن عليه السلام به خلافت رسيدند. بنا بر اين، چگونه مى‌توان آنها را خليفه پيامبر صلى الله عليه و آله شمرد؟

پاسخ اين اشكال، اين است كه بر پايه نصوص (متون) معتبرى كه بخشى از آنها گذشت، امامت و خلافت، منصبى الهى است و پيامبر خدا، به فرمان خداوند، دوازده تن از اهل بيت خود را براى انجام اين مسئوليت تعيين كرده است و پيروى نكردن اكثر مردم از آنها، با خلافت واقعى آنها منافاتى ندارد.

به تعبير ديگر، بر پايه احاديث معتبرى كه گذشت، از جمله حديث «خلفاى دوازده‌گانه»، پيامبر خدا خبر از شايستگى امامان اهل بيت عليهم السلام براى خلافت و تعيين آنها به عنوان جانشين خود داده؛ امّا اين كه مردم مى‌پذيرند، يا نمى‌پذيرند، موضوع ديگرى است كه در اين باره نيز پيامبر صلى الله عليه و آله در احاديث ديگرى، حوادثِ آينده امّت اسلامى را پيشگويى نموده و خبر داده كه امّتش با اهل بيت او چه خواهند كرد.[1]

2. عدم اتّفاق امّت بر خلافت امامان شيعه‌

اشكال دوم، اين است كه در برخى از گزارش‌هاى حديث در باره «خلفاى دوازده‌گانه»، اين عبارت آمده است:

كُلُّهُم تَجتَمِعُ عَلَيهِ الامَّةُ.[2]

همه آنها، مورد اتّفاق امّت اند.

[1]. ر. ك: اهل بيت عليهم السلام در قرآن و حديث: ص 961( بخش يازدهم: ستم كردن به اهل بيت عليهم السلام)، دانش‌نامه امير المؤمنين عليه السلام: ج 7 ص 253( بخش هشتم/ فصل يكم: خبر دادن پيامبر صلى الله عليه و آله از شهادت على عليه السلام).

[2]. سنن أبى داوود: ج 4 ص 106 ح 4279.