معناى مهجوريت ديگرى است.

امام خمينى قدس سره در آغاز وصيّت‌نامه گران‌بار خود كه الهام گرفته از وصيّت‌نامه سياسى- الهى پيامبر خداست، در شرح حديث ثقلين، به اين نكته مهم اشاره مى‌كند كه:

شايد جمله‌ «لَن يَفتَرِقا حَتّى‌ يَرِدا عَلَىَّ الحَوضَ» اشاره باشد بر اين كه بعد از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله، هر چه بر يكى از اين دو گذشته است، بر ديگرى گذشته است و مهجوريت هر يك، مهجوريت ديگرى است.[1]

تاريخ سياسى اسلام، به روشنى اثبات مى‌كند همان طور كه پيامبر خدا پيش‌بينى نموده بود، تحقّق احكام قرآن در جامعه، بدون رهبرى سياسى اهل بيت، امكان‌پذير نيست؛ چرا كه جداسازى اهل بيت از قرآن با وجود اقامه حروف اين كتاب آسمانى، زمينه‌ساز تضييع حدود آن در جامعه اسلامى گرديد.[2]

هفت. دلالت حديث ثقلين بر امامت امام مهدى عليه السلام‌

يكى از روشن‌ترين پيام‌هاى حديث ثقلين، بقاى اهل بيت تا دامنه قيامت است؛ زيرا اگر اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله تا قيامتْ باقى نباشند، توصيه به تمسّك به آنها تا قيامت، بى‌معناست.[3] براى توضيح اين پيام، تبيين سه مسئله ضرورى است:

[1]. صحيفه امام: ج 21 ص 394.

[2]. امام خمينى در وصيّت‌نامه سياسى- الهى خود آورده است: خودخواهان و طاغوتيان، قرآن كريم را وسيله‌اى كردند براى حكومت‌هاى ضدّ قرآنى، و مفسّران حقيقىِ قرآن و آشنايان به حقايق را كه سراسر قرآن را از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله دريافت كرده بودند و نداى« إنّى تارك فيكم الثقلين» در گوششان بود، با بهانه‌هاى مختلف و توطئه‌هاى از پيش تعيين شده، آنان را عقب زدند و با قرآن، در حقيقت، قرآن را كه با بشريت تا ورود به حوض، بزرگ‌ترين دستور زندگانى مادّى معنوى بود و هست، از صحنه خارج كردند و بر حكومت عدل الهى كه يكى از آرمان‌هاى اين كتاب مقدّس بوده و هست، خطّ بطلان كشيدند( صحيفه امام: ج 21 ص 394).

[3]. در احاديث تشويق به تمسّك به اهل بيت، اشاره‌اى است به اين نكته كه هر يك از اهل بيتِ شايسته تمسّك، تا روز قيامت، اين شايستگى را دارند، همان گونه كه كتاب عزيز هم چنين است. به همين جهت است كه اهل بيت، مايه امان زمينيان اند، چنان كه خبرش مى‌آيد و گواه بر اين مطلب، خبر گذشته است كه: در هر نسلى از امّت من، دادگرانى از اهل بيتم وجود دارند( تا آخر روايت). سپس شايسته‌ترين كس از اهل بيت براى تمسّك، امام آنان و دانشمندشان على بن ابى طالب- كه خداوند، او را بزرگ گرداند- است، به دليلى كه پيش‌تر گفتيم و به جهت دانش فراوان و دقّت‌هايش در[ فهم و] استنباط. از همين روست كه ابو بكر گفت:« على، عترت پيامبر خداست»؛ يعنى‌[ جزو] همان‌هايى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به تمسّك به آنها تشويق كرده است. پس على را براى آنچه گفتيم، ويژه گردانيد و براى همين، در غدير خم، او را برگزيد( الصواعق المحرقه: ص 151).