خدا صلى الله عليه و آله شدّت يافت، در حالى كه اتاق آكنده از جمعيت بود، فرمود: «حسن و حسين را برايم صدا بزنيد».

من آن دو را صدا زدم. پيامبر صلى الله عليه و آله شروع به بوسيدن آن دو كرد تا آن كه از هوش رفت. من آنان را از روى صورت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بلند كردم. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله چشمانش را گشود و فرمود: «بگذارشان تا از من لذّت ببرند و من از آنان لذّت برم؛ زيرا به زودى پس از من، به اين دو، ستم خواهد رسيد».

سپس فرمود: «اى مردم! من در ميان شما كتاب خدا و سنّتم و عترتم- يعنى اهل بيتم- را جانشين خود قرار مى‌دهم. پس كسى كه كتاب خدا را وا نهد، همچون كسى است كه سنّت مرا وا نهاده باشد و كسى كه سنّت مرا وا نهد، چنان است كه عترت مرا وا نهاده باشد. بدانيد كه اين دو از يكديگر جدا نمى‌شوند تا آن كه در كنار حوض، ملاقاتشان كنم».[1]

2/ 4 معناى «عترت» و «اهل بيت»

100. المستدرك على الصحيحين‌- به نقل از عطاء بن يسار، از امّ سلمه-: آيه شريف: «جز اين نيست كه خدا اراده كرده تا هر گونه پليدى را از شما اهل بيت دور گرداند و شما را كاملًا پاك نمايد» در خانه من نازل شد. آن گاه پيامبر صلى الله عليه و آله على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام را حاضر كرد و فرمود: «اينان، اهل بيت من‌اند».[2]

101. صحيح مسلم‌- به نقل از صفيّه دختر شيبه-: عايشه گفت: پيامبر صلى الله عليه و آله بامداد خارج شد، در حالى كه پوشش پشمىِ نقشدارى از موى سياه بر تن داشت. پس حسن بن على آمد و پيامبر صلى الله عليه و آله او را در زير آن جاى داد. به دنبال او حسين آمد كه پيامبر صلى الله عليه و آله او را نيز در زير آن‌

[1]. مسند زيد بن على: ص 404.

[2]. المستدرك على الصحيحين: ج 3 ص 159 ح 4708، السنن الكبرى‌: ج 7 ص 101 ح 13391، تفسير الطبرىّ: ج 12 ص 8( با عبارت مشابه)، كنز العمّال: ج 13 ص 163 ح 36496.